مجرد بودن را فراموش کنید

این یک حقیقت است. یک ازدواج خوب و یک خانواده ی خوب مستلزم خدمتگزاری و فداکاری است ولی وقتی شما حقیقتاً یکدیگر را دوست داشته باشید و با هم یک هدف عالی و ارزشمند را برای ایجاد "ما" در پیش رو داشته باشید همانند بزرگ کردن کردن یک فرزند، آنگاه می بینید که فداکاری و ایثار چیزی جز دادن یک چیز کو چک برای به دست آوردن یک چیز بزرگ و ارزشمند نیست. تکامل حقیقی از ایثار به دست می آید. این تغییر و تکامل بزرگ از "من" به سوی "ما" است که خانواده را خانواده می کند!

واقعیت این است که خانواده و زندگی خانوادگی به دلیل کشمکش های موجود در آن مانند دیگری است که خصلت ها در آن می جوشند و تکامل و شادمانی حقیقی از آن درست می شود. ازدواج هجوم به تنهایی و جوهره ی "خود" است. ازدواج درمان افراد منزوی است و مسئولیت های خسته کننده، طاقت فرسا، گیج کننده و ناکام کننده را تحمیل می کند؛ اما اینها شرط اساسی برای آزادی حقیقی است.

جالب است که می بینیم همیشه دو جبهه در هر جدایی وجود دارد و هر دو نیز معتقدند که حق با آنهاست و دیگری در اشتباه است و عموماً هر دو طرف وانمود می کنند که اساساً انسان های خوبی هستند ولی پیروی از یک ذهنیت مستقل یه هیچ وجه در محیط ها و روابطی که در آن افراد به هم وابسته اند، کارساز نیست. ازدواج و زندگی خانوادگی مکتب اخلاق است.

کاترین یوهانسون در کتابش عواملی که سبب خشنودی از ازدواج و دوام آن می شود را بیان می کند. در این میان او بر دو عقیده ی برجسته تأکید می کند:

۱) هر دو طرف مجرد بودن را فراموش می کنند و خود را متأهل به حساب می آورند. روح هردو یکی می شود و هریک به دیگری به عنوان بهترین دوست خود می نگرد.

۲) آنها بیشتر مراقب سلامت ارتباطات خود هستند تا پیروز شدن در مشاجرات. آنها خود آگاه هستند و می توانند بشنوند و خودشان را از دید شریک زندگی خود ارزیابی کنند.

این نوع فداکاری که برای دستیابی به یک خانواده ی غنی لازم است پیروزی نهایی را در قالب خصایل و کمالات نیکو برای هر دو زوج فراهم می آورد.

منبع:شبکه خبری برنا